کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف میزنم

در حال حاضر که این کتاب را خواندم حدود سه سال است که می دوم ، فکر می کنم یا دوندگان این کتاب را می خوانند و یا عاشقان موراکامی که من به دلیل اینکه در دسته ی اول می گیرم به خواندن این کتاب علاقمند شدم و توانستم با آن ارتباط برقرار کنم ، همانطور که خود نویسنده بارها به آن اشاره کرده است ، دویدن، آن هم برای سالهای پی درپی کار زمختی است وروحیه ی خاصی می خواهد که فکر میکنم به دلیل اینکه من و نویسنده در آن موارد با هم مشابهات زیادی داشتیم بمن کمک می کرد تا او را بیشتر درک کنم و با او همراه شوم . علاقه ی شدید به تنهایی ، عدم استعداد و علاقه برای برقراری ارتباط رودررو با انسانها در برهه ای از زندگی و تمایل به داشتن تجربیات خود محور ( منظور فعالیتهایی است که محوریت آن توجه به  درون و بدن می باشد) .نکته ی جالب توجه در مورد این کتاب این است که نویسنده در آن سعی کرده است تمام صداقت و دقت خود رادر مقوله ی اتفاقات درونی و روحی و معنوی که به نوعی او را با دویدن درگیر کرده اند به کار بگیرد و سعی کرده تا آنها را برای خواننده بیان کند، در واقع او با نوشتن این کتاب بخشی از زندگی اش را برای خوانندگانش فاش کرده است که سبب شناخت بیشتر او می شود و ممکن است برای گروهی که مانند او هستند ، جذابیت داشته باشد و برای گروهی خالی از هرگونه جذابیت باشد و باید بگویم که برای من جذابیت داشت ، چون من بین خودم و او شباهت های زیادی یافتم ، انضباط ، صداقت ، تمایل به کشف لایه های درونی ، به روشی که دیگران بتوانند از این خود افشاگری درسها و پند هایی بگیرند ویا چیزی از آن بیرون بکشند که به دردشان بخورد، پی بردن به این موضوع که در درون انسانها خبرهایی هست و انسان چاره ای جز رو به رو شدن با لایه های درونی خود را ندارد کار ساده ای نیست و کسی که به این بعد از وجود توجه کند از نظر من انسان عمیق و معنوی ای است. او در تجربیات دویدنش با خود برتر وجودش ارتباط برقرار کرده است و مشاهده گر درونش را دیده است( تجربه ای که پس از سالها مراقبه و مدیتیشن ممکن است برای افراد پیش بیاید) و چون این تجربه برایش حائز اهمیت بوده است سعی کرده آنها را به دیگران منتقل کند اما کلام از بیان تجارب معنوی قاصر است و تجربه کننده هرچقدر هم تلاش کند، نمی تواند اصل مطلب را ادا کند، مگر اینکه یک استاد معنوی باشد ، به نظر من او نویسنده ی خیلی خوبی نیست ، همانطور که خودش هم به این موضوع اشاره کرده است و گفته که بر خلاف کسانی که نویسندگی جزو استعدادهایشان است ، من با سعی  و تمرین درنویسندگی موفق شدم . اینجا هم درست مثل خود من که نوشتن برایم راحت و روان نیست ، به دلیل مشابهت های زیادی که بین خودم واو یافتم و درک او ، توانستم با شخصیت صامت و کم رو و تلاشگرش ارتباط برقرار کنم و تلاشها و روش زندگی اش را ارج بگذام ، روشی که باب میل آدمهای مفت خور و راحت طلب نیست . موراکامی با تمرین و تلاش به این جایگاه نویسندگی رسیده است و تمام کتاب های او تم معنایی و درونی دارند و آنچه که در تمام نوشته هایش مشترک است، تلاش او برای انتقال دریافت های معنوی و روحی اش بدون دخل و تصرف به خواننده است و سعی کرده لحظاتی را که در درونش اتفاق هایی در حال وقوع هستند را با جزییات تشریح کند و در عین حال نکته ی قابل ستایش در مورد شخصیت او، صداقت و احساس دوستی با مخاطب است که همان خود افشاگری هایی که قبل تر به آن اشاره کردم را توضیح می دهد.

از داستان اصلی که نظری بر کتاب او بود دور شدم ، کتابش رمان و داستان نیست، روایت دوره هایی از زندگی اش پیرامون دویدن و در کل مجموع فاقد زیبایی و جذابیت های لازم است تا بشود آن را در دسته ی کتاب های جذاب به حساب آورد .علیرغم تلاشهای بسیار زیاد و صرف زمان بسیار زیادی که نویسنده برای نوشتن صرف کرد ، نکته ی مهم و کلیدی در آن گم بود و آن زیبایی است و داخل پرانتز می خواهم اعلام کنم که من ، به شخصه ، به دلیل شباهت های شخصیتی که با او داشتم ، کلامش را درک کردم وجدای از نوشتنش،  به شخصیت او نمره ی کامل خواهم داد . خواندن کتاب برای افرادی که جزو دو گروه نامبرده در بالا نیستند( دونده ها و علاقمندان به آثارش) ممکن است مشکل و حتی حوصله سر بر باشد اما اگر اهل مطالعه هستید، پیشنهاد میکنم این کتاب و کتابهای دیگر این نویسنده را بخوانید و با دیدگاه و جهان بینی او آشنا شوید. خواندن کتاب حاضر را به دوستداران دویدن و دوستداران موراکامی توصیه می کنم .